Zaklęcie Umarłych [4]

Serdecznie zapraszam do czytania czwartej części :)

(4)

-        Syyyy, auć! - syknęła kiedy wsmarowywał maść w ranę przy zmianie opatrunku – nie możesz delikatniej?!

-        Jak nie będziesz się wiercić nie będzie tak bolało – odparł.

-        Nadal czegoś nie kapuje – powiedział mężczyzna w bieli.

Łowca spojrzał na niego. Dziwne było z niego stworzenie, musiał przyznać. Co prawda słyszał już o takich, ale jak sądził do tej pory, była to tylko legenda. Tak potężni magowie przecież nie istnieją. Wygląda jednak na to, że się mylił, zresztą po tym, co wydarzyło się kilka godzin temu, był gotowy uwierzyć we wszystko. Wrócił myślami do tamtej chwili. Kiedy Yizu uderzyła jaszczura, który na niej siedział, a drzewo uderzył znów człowiek.

-        Rany, dziewczyno, nie musisz być taka ostra – powiedział wtedy.

-        Dobrze wiesz, jak go nie znoszę! - odgryzła się

-        Nie dałbym rady sam cię uspokoić.

-        Trzeba było mnie nie zrzucać z konia! - skwitowała – Jeszcze raz, mówię ci, Codin, słyszysz mnie?! Jeszcze raz cię zobaczę, a oberwiesz!

-        Mówi, że mogłabyś już dać spokój – chłopak wstał.

-        Phi! - prychnęła – W życiu! Za żadne skarby mu nie wybaczę! - założyła ręce na piersi i obróciła głowę w drugą stronę.

Łowca już wtedy zauważył między nimi pewną emocjionalno-uczuciową zależność. Pomyślał, że gdyby ona miała brata, byłby dokładnie taki jak ten facet w bieli. Kłócili się i przekomarzali, udając dumnych i zadziornych, lecz, choć żadne by się do tego otwarcie nie przyznało, jedno za drugim skoczyłoby w ogień. Przysłuchiwał się jeszcze chwilę tej rozmowie, gdy przybysz próbował się dowiedzieć dlaczego tak gnała, co się stało w Gildii Magów, że tak szybko uciekała. Nie chciała mu powiedzieć, ale atmosfera się zmieniła, to nie były już przyjacielskie przekomarzania. Wtedy stała się rzecz nieprzewidywalna. Wiedziony sobie tylko znanym instynktem, tudzież głupotą, przybysz zbliżył się i przytulił ją. Warknęła by tego nie robił, ale on nie ustąpił i wtedy Łowca naprawdę się zdumiał. Wampirzyca bowiem najzwyczajniej w świecie się rozpłakała. Łkając zaczęła opowiadać o tym, co zdarzyło się w gildii. Mnich ulotnił się, by pochwycić spłoszone konie. Kiedy wrócił Yizu spała, głowę złożywszy na kolanach chłopaka.

-        Jesteś łowcą – stwierdził unosząc wzrok.

-         Nie da się ukryć – odparł przywiązując konie do drzewa – a ty jesteś?

-        Arzin – przedstawił się – co robisz?! - zapytał, gdy łowca przykucnął obok niej i lekko uniósł jej bluzkę, odkrywając brzuch.

-        Jest ranna, ktoś potraktował ją paskudnie brudną dłonią.

Faktycznie, rana była głęboka i cała czarna od sadzy, przypomniał sobie, jak jeden z magów potraktował czarnowłosą pogrzebaczem. Krwawiła jeszcze choć wampirzyca najwyraźniej to zignorowała. Wyjął spod płaszcza mały słoiczek. Przez ułamek sekundy Arzin widział oba jego sztylety, wzdrygnął się odruchowo.

-        Wydaje mi się, czy nazwała cię Codin – łowca przerwał ciszę.

-        Tak – przyznał – Codin, to imię maga będącego we mnie.

-        Maga? - był zdziwiony, znowu.

-        Ekhm... no tak. Słyszałeś kiedyś by jedno ciało zamieszkiwały dwie dusze?

-        Opętanie?

-        Eee.. tak nie do końca – Arzin zamilkł, jakby zastanawiał się jakie słowa dobrać, by to co wypowie miało sens. - on tak jakby wprowadził się na stałe.

-        Hm? - łowca zakładał już opatrunek.

-        Jego ciało zostało zniszczone i jedynym sposobem, by przeżył było przeniesienie duszy na stałe w jakieś inne ekhm... żyjące.

-        Rozumiem – mnich spojrzał w niebo.

Przeniesienie duszy na stałe do innego ciała wymaga nie lada zdolności, jak słyszał. Osobiście uważał to za coś w rodzaju bajki dla dzieci. Najwyraźniej jednak to czym mówiono nie było zwykłą bujdą, tylko dlaczego czarownik nie przejął władzy nad ciałem Arzin'a Czyżby w tym momencie kończyły się jego umiejętności. Może chłopak jest tak silny, że potrafi się temu przeciwstawić? Postanowił o to zapytać.

-        Codin mówi, że nawet nie ma zamiaru próbować.- uzyskał odpowiedź – Nie chodzi tu o to, że nie może, czy że ja mu nie pozwalam. Wie, że jeśli by to zrobił, Yizu niechybnie by go zabiła – umilkł – nas – dodał.

-        Czemu ona tak go nie znosi?

-        To ona była tą, która zniszczyła jego ciało. - odparł Arzin posępnie, a widząc pytające spojrzenie rozmówcy, dodał – Ponieważ mnie porwał, by zmienić w jaszczura i wcielić do swojej armii zabójców.

-        Miał armie jaszczurczych zabójców?

-        Pięćdziesięciu, dopiero zaczynał. Wszystkich ich zabiła. Wpadła w szał – Arzin wzruszył ramionami.

Łowca spojrzał na drobną niepozorną kobietkę, która śpiąc wyglądała jeszcze bardziej niewinnie z napuchniętymi od płaczu oczami. Pięćdziesięciu to niby nie armia, ale w porównaniu do niej jednej, można byłoby uznać tę liczbę. Kilka minut później zaczęło padać. Wziął ją więc na ręce, Arzinowi powierzając konie i ruszyli w stronę niedalekich gór w poszukiwaniu schronienia. Siedzieli teraz w jednej z grot u podnóża gór, dość sporej zresztą, gdyż i konie mogły schronić się przed deszczem. Łowca upolował kilka królików, które zostały skonsumowane przy szczegółowej historii przesłania duszy do ciała, jak się potem okazało, zabójcy. Yizu obudziła się pół godziny temu i teraz próbował zmienić jej opatrunek.

-        Ty nigdy nic nie wiesz Arzin – powiedziała – Syyy..! Robisz to złośliwie! - trzepnęła mnicha w rękę.

Ona zapomniała, pomyślał, ona po prostu zapomniała. Traktowała go jak Arzina – zabójce, jak Tyira – maga. Zupełnie zapomniała, albo nie przyjmuje do wiadomości tego, kim jest człowiek w czarno-fioletowym płaszczu, tego, że w każdej chwili może zmienić zdanie i ją zabić. Ale nie, pomyślał, nie zrobię tego i ty dobrze o tym wiesz, jak również to, że jestem tak zaciekawiony, że nie spróbuje cię nawet drasnąć, chociażby po to, by dowiedzieć się  czym jeszcze mnie zaskoczysz.

-        Czego nie kapujesz? - zapytał Arzin'a

-        Ty jesteś mnichem Zakonu Świętego Krzyża, ona wampirem, dlaczego więc nie skaczecie sobie do gardeł?

-        Bo nie możesz oceniać go po jego profesji, a ja do tej pory spotykałam tylko złych lowców. - odparła starając się naśladować jego głos.

Na chwilę zapadła cisza, a potem wszyscy nagle wybuchnęli śmiechem. Rozbawiłaś mnie, pomyślał łowca, jak nikt na świecie mnie rozbawiłaś. Płaczący wampir z poczuciem humoru i troski o innych, co jeszcze chowasz w rękawie? Głośno jednak zapytał.

-        Co to za zwoje, których poszukujesz?

-        Potrzebuje ich – Yizu spoważniała – do odprawienia pewnego rytuału. Jest ich cztery – wyjaśniła – cztery żywioły.

Ze swojej małej torebeczki wyjęła zawiniątko, które zabrała z siedziby magów. Rozwiązała tasiemkę i ich oczom ukazał się niebieski zwój o srebrnych końcach. Coś na nim było, a raczej wyglądał jakby był wewnątrz czegoś, ściślej mówiąc złotej bransolety ozdobionej czerwonym kamieniem.

-        Co to? - zapytał Arzin wskazując ozdobę.

-        Bransoleta ognia – odparła – na każdym zwoju jest inna, dopiero zebranie wszystkich zwojów i bransolet da jakiś efekt.

-        Jaki efekt? - chciał wiedzieć łowca

-        Możliwość wykonania rytuału.

Łowca przyjrzał się jej. Miał wrażenie, że nie mówi mu wszystkiego. Postanowił jednak nie dociekać z obawy, że dziewczyna zamknie się w sobie i już niczego mu nie zdradzi. Był przecież tak ciekawy, tak.. bardzo ciekawy. Zdumiewało go to mocniej niż jej zachowanie, mocniej niż mag w ciele zabójcy.

-        Wiesz gdzie są pozostałe zwoje? - zapytał Arzin

-        Owszem, mam pewne hmm.. informacje – odparła ostrożnie.

-        Zatem gdzie się teraz udamy?

-        My?! - spojrzała na zabójcę z niedowierzaniem – My nigdzie – wskazała na ich trójkę – idę tylko ja i Łowca.

-        Zatem gdzie się teraz udajecie? - zapytał bez zająknięcia

-        Do Niego – odparła, a potem zasłoniła dłonią usta – ty draniu! - krzyknęła zła, że dała się nabrać na tak prostą sztuczkę.

-        No co? - rozłożył ręce i przybrał minę niewiniątka.

-        Nie pójdziesz z nami – powiedziała – ani za nami – dodała po namyśle

-        Yizu nie bądź wredna! – zaprotestować gorączkowo

-        Nie i koniec! - założyła ręce na piersi

-        No proszę cię!

To była niemal perfekcyjnie odegrana rozmowa, o której wyniku Łowca był przekonany jeszcze zanim na dobre się zaczęła. Mimo to przysłuchiwał im się z rosnącym uśmiechem na twarzy. W końcu wampirzyca dała za wygraną i wciąż udając obrażoną zgodziła się, pozornie dla świętego spokoju. Wstała i pożegnawszy się pośpiesznie wsiadła na konia i odjechała w wiadomym celu.

-        Kim jest On, o którym mówiła – zapytał Łowca, gdy zostali sami.

-        To jej ojciec – odparł Arzin – wampirzy ojciec.

Reszta dnia upłynęła im na rozmowach. Tuż przed wieczorem przy dziczyźnie, którą tym razem upolował Arzin, mnich dowiedział się jak zabójca poznał wampirzycę. Pewnej nocy, gdy ukrywał się przed strażą na jednym z płaskich dachów zabudowań w Accomii, mieście oddalonym o kilka dni drogi na zachód stąd, dopadła go chcąc uczynić z niego swoją ofiarę.

-        Musiałem być chyba wtedy niespełna rozumu – zaśmiał się – bo zaproponowałem jej pojedynek w którym stawką było moje życie.

-        Zgodziła się – domyślił się.

-        Owszem – zabójca przytaknął – a żeby było ciekawiej, zdecydowała nie używać swoich zdolności.

Łowca uniósł brew. Po chwili milczenia potrzebnej dla zebrania wspomnień, Arzin wznowił opowieść. Yizu miała na plecach miecz, więc spodziewał się, że takiej właśnie broni użyje. On natomiast uzbroił się w dwa krótkie miecze. Kiedy chwycił je w dłonie spostrzegł, że jej pozycja nie zmieniła się. Wciąż stała wyprostowana, jakby na coś czekała.

-        Dobądź broni, powiedziałem wtedy – rzekł – a ona uśmiechnęła się tylko i sięgnęła do tej swojej małej torebeczki i wyjęła mały nożyk do rzucania.

-        Widzę, ze nie tylko mnie zaskakuje.

Arzin zaśmiał się. Tak, naprawdę go wtedy zaskoczyła. Mimo to ruszył na nią. Jedne miecz unosząc do ataku, a drugi trzymając nisko. Podrzuciła sztylecik do góry, więc jego oczy automatycznie powędrowały ku niebu. Ona zaś chwyciła jego prawą rękę przytrzymując, jednocześnie robiąc unik,  obracając się tyłem, niczym w tańcu, by zejść z drogi drugiemu ostrzu. Poczuł klepnięcie, a raczej pchnięcie otwartą ręką w plecy i wywalił się na brzuch, gubiąc jeden z mieczy. Gdy się podniósł ona miała już swój sztylecik w dłoni. Zrobił obrót i spróbował ją kopnąć, lecz sparowała cios ręką i podrzucając ją do góry sprawiła, że stracił równowagę i tym samym znów leżał na ziemi.

-        „Za dużo złości kociaku”, tak wtedy powiedziała – zabójca jakby uśmiechnął się do tego wspomnienia – wyciszyłem się więc i spróbowałem jeszcze raz, lecz po chwili znów leżałem na plecach a ona kolanem przygniatała mi rękę w której trzymałem miecz i przykładała ten mały nożyk do gardła.

-        Przegrałeś? - łowca wypowiedział oczywiste.

-        Tak właśnie wtedy powiedziała „przegrałeś kociaku”, a potem uśmiechnęła się i zobaczyłem kły. Byłem pewny, że zginę. Byłem tego tak cholernie pewny, jak tego, że siedzimy tu teraz – umilkł.

-        Ale nie zginąłeś? - ponaglił jego rozmówca.

-        Nie. Po prostu zeszła ze mnie i powiedziała, że jutro o tej samej porze też tu będzie. Skorzystałem z zaproszenia i przez kilka nocy trenowaliśmy. Pewnego jednak razu oznajmiła, że odchodzi. Nic mnie nie trzymało w mieście więc poszedłem za nią, kilka dni później spotkaliśmy jej pobratymców. Wtedy ujrzałem anioła...

-        Myślę, że możemy już ruszać – odezwała się Yizu bezszelestnie pojawiając się przy nich. 

Jej słowa sprawiły, że łowca wrócił do rzeczywistości i zorientował się, że ognisko już przygasa, a na zewnątrz nastał zmierzch. Wstał, a zabójca zrobił to samo, lecz zaraz, osunął się na ziemie, tracąc przytomność. Nad nim stała wampirzyca z bardzo poważną miną.

-        Dlaczego to zrobiłaś?

Delikatnie położyła głowę nieprzytomnego na siodle, które w tej chwili miało służyć chyba za poduszkę.

-        On nie może iść z nami – powiedziała – nie chcę stracić kolejnego przyjaciela.

Powiedziała to takim tonem, że nie śmiał jej nie uwierzyć. Ruszyli zatem we dwoje. Miał wrażenie, że jeszcze nie otrząsnęła się  po śmierci tego starego maga, ale czy jej troska o zabójcę była uzasadniona? Co prawda mógł się stać dla nich pożywieniem ,a on jako Łowca niemal dorównuje im umiejętnościami  i szybkością, więc to zrozumiałe, ze wybrała właśnie jego. Mimo to czuł, że coś tu nie pasuje. Szli do jej ojca, a z informacji jakie posiadał na temat wampirów wynikało, że wampirze rodziny są honorowe, obdarzają swoich członków pełnia szacunku i nigdy nie walczą jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Czyżby ten zwój był dla nich aż tak ważny? A może nie jest tam mile widziana ze względu na swoje odstępstwo od normy?

-        Jesteśmy – jej głos wyrwał go z rozmyślań

Zsiadł z konia. Przed nimi rozpościerał się las, ale zauważyć można było wydeptaną ścieżkę w stronę starej wieży, która górowała nieco nad drzewami. Yizu klepnęła konia w zad, a ten ruszył przed siebie wzdłuż drogi, którą podążali. Łowca zrobił do samo rozumiejąc, że konie mogą zwiastować podróżników, a oni nie chcą być wykryci.

-        Teraz większość z nich udała się na żer – powiedziała, gdy szli między drzewami wzdłuż ścieżki – ale co najmniej kilku zostało.

Większość? A zatem mieszkało tu więcej osób niż tylko jej ojciec, być może cała rodzina. Yizu wyjęła miecz. Ile osób może liczyć taka familia? Bazując na tym co wiedział, ten miecz był niepotrzebny. Może prowadziła go tutaj jako dar, lub swego rodzaju zapłatę? Powszechnie bowiem było wiadomo, że wampiry nienawidzą mnichów Zakonu Świętego Krzyża i to była też jedna z rzeczy jaka go w niej zdziwiła. Nie miała w sobie krzty nienawiści. Dotarli do wieży i weszli drzwiami, które nawet nie zgrzytnęły. „Nie chcę stracić kolejnego przyjaciela” tak przecież powiedziała. Ruszyli schodami w dół do podziemi. Było cicho, trochę za cicho. Nie chce stracić kolejnego przyjaciela, czyli bierze pod uwagę, że ten, który z nią tu wejdzie nie wyjdzie stąd żywy. Czy jednak zwabiła go w pułapkę? Czy jednak wzięła go ze sobą, gdyż w razie jego śmierci nie będzie tak rozpaczać? Kiedy znaleźli się u podnóża schodów, zatrzymał się gwałtownie. Wyczuł czyjąś obecność, gdzieś na granicy świadomości. Mógł być to jeden wampir, dwóch, dziesięciu lub setka. Nie mógł zidentyfikować. Nigdy nie mógł, gdy wiedzieli jak się ukrywać. Żałował, że nie ma ze sobą czosnku. Jego zapach rozproszyłby ich koncentracje na tyle, że mógłby określić dokładną ich liczbę. Dotknął sztyletów pod płaszczem, jakby dla pewności. Gdy ruszyli z powrotem przed siebie Yizu poruszała się jak kot, dając jednocześnie do zrozumienia, że mają być najciszej, jak się da. Korytarz, którym szli miał kilka odnóg, ale wampirzyca prowadziła ich ciągle prosto, mimo wszystko szła pewnie, jakby dobrze znała to miejsce. Dotarli do kolejnych schodów prowadzących w dół. Jest za cicho, pomyślał, coś się szykuje. I jeszcze ta świadomość obecności, był pewien, że zaraz coś się wydarzy. Yizu otworzyła kolejne ciche drzwi i ich oczom ukazała się dość obszerna komnata, oświetlona delikatnym blaskiem pochodni na ścianach. Po lewej stronie przy ścianie stał spory kamienny stół. Obecnie był pusty, ale łowca miał wrażenie, że służy jakimś specjalnym celom. Z prawej strony spora komoda z ciemnego drewna zdobiła ścianę, zaś na środku stał ciężki hebanowy stół z szufladami pod blatem. Po przeciwnej stronie stołu znajdowało się wygodne krzesło zaś po drugiej dwa fotele. Na ciemnym blacie równo ułożone leżały trzy gęsie pióra różnej wielkości, kałamarz i plik czystych kartek, a także mały świecznik. Czarnowłosa podeszła do biurka i położywszy miecz na blacie, zaczęła majstrować przy zamkach szuflad. Za łatwo się tu dostaliśmy, myślał lustrując okolicę. Zastanawiał się czy jest tu jakieś tajne przejście, czy drzwi za nim to jedyna droga. Coś tu było nie tak. Coś zgrzytnęło cicho i jedna z szuflad stanęła otworem, niestety znajdowały się w niej tylko dokumenty, więc dziewczyna zajęła się kolejną szufladą. Zawartością drugiej okazało się zawiniątko. Rozwinęła tasiemkę i ich oczom ukazał się czerwony zwój ze złotymi zdobieniami wsadzony w złotą bransoletę ozdobioną zielonym kamieniem. Zapakowała zwój do kieszonki przy pasie.

-        Skąd w ogóle wiesz, gdzie to wszystko jest? - zapytał.

-         Mam jej notatki – odparła ze wzruszeniem ramion.

-        Yizu, drogie dziecko, jednak się zjawiłaś – usłyszeli głos zza pleców łowcy – a ja głupi sądziłem, że masz na tyle rozumu, by tego nie robić.

-        Ojcze. - wymówiła to słowo z szacunkiem i lekko skinęła głową, ale chwyciła miecz w dłoń.

Łowca obrócił się, błyskawicznie uniósł poły płaszcza i dobył sztyletów. Błyskawicznie znalazł się za rudym, uzbrojonym w miecz wampirem, którego nazwała swoim ojcem. Wampir jednak nie dał się zaskoczyć, jeden cios i człowiek uderzył o futrynę drzwi, jednak uwaga przeciwnika nie pozostała na nim dłużej niż to konieczne. Odwrócił się dumnie i ruszył w stronę swojej córki.

-        Przyszłam po zwój – powiedziała mocniej chwytając miecz.

-        Twoja matka zapłaciła najwyższa cenę, by zwój nie opuścił tego miejsca – odrzekł – a teraz ty się tu pojawiłaś, a biorąc pod uwagę zbrodnie jakiej się dopuściłaś będę musiał cię zabić.

-        Wampirze prawo powinno zostać zmodyfikowane – odgryzła się, okrążając biurko.

-        Żyjemy zgodnie z nim od wieków, to dowodzi, że nie potrzebujemy zmian.

Zbrodnia? A więc to dlatego potrzebowała pomocy by iść do domu własnego ojca. Popełniła jakąś zbrodnie, złamała wampirze prawo, a oni są bardzo surowi w swych osądach. Rodzina przeciw rodzinie. Czy powinien się wtrącić? Wstał, ruszył powoli w ich kierunku. Oczywiście, że powinien się wtrącić, inaczej by go z sobą... Obecność! Za nim! Obrócił się błyskawicznie, na tyle szybko, by sparować cios szponiastą ręką. Kolejna obecność, nie kilka obecności. Wlali się do pokoju niczym strumień wody, byli tak szybcy, że ledwie ich widział. Coś go popchnęło, uderzył o kamienny stół. Syknął. Dziesięciu? Nie, piętnastu. Czuł ich nienawiść i żądzę krwi. Kątem oka zobaczył, że Yizu rozpoczęła walkę z ojcem. Byli niemal jak dwie rozmazane smugi w kącie pora widzenia. Ale nie może jej teraz kibicować, czy nawet pomagać, ma swoje własne zmartwienie. Z trudem obronił się przed kolejnym ciosem. Coś drasnęło go w ramie, syknął ponownie. Bawią się nim, sprawdzają jak długo wytrzyma. Gdyby jego przeciwnikiem był jeden wampir, dałby sobie radę, ale ta zgraja, może być ciężko. Ruszył do ataku. Jego pierwszy cios został sparowany, ale kopniak dosięgnął drugiego przeciwnika. Sztylet zranił kolejnego zadając głęboką ranę. Ktoś zawył. Zaatakował ponownie, czyjaś krew ochlapała mu pół twarzy. Martwe ciało osunęło się na ziemie. Jeszcze czternastu, pomyślał. Krzyknął poczuwszy czyjeś kły w prawym przedramieniu. Szarpnął się jednocześnie drugą ręką chwytając napastnika za gardło. Kopniakiem odrzucił od siebie następnego. Z wielkim wysiłkiem uwolnił się od tego, który się weń wgryzł. Jeden z jego sztyletów wylądował w sercu przeciwnika stojącego najdalej. Trzynastu, pomyślał. Drugim sztyletem ochronił się przed szponami, chwile później ktoś pociągnął brutalnie jego nieuzbrojoną rękę i poczuł kły tuż pod łokciem. Kolejny wampir wytrącił mu z dłoni sztylet, trzeci napastnik machnął szponami, rozcinając mu twarz. Uderzył któregoś pięścią, ten zatoczył się, lecz zaraz na jego miejsce pojawił się następny. Łowca kątem oka dostrzegł walczącą czarnowłosą, najwyraźniej nikt inny się nie wtrącał, pozwalając najbliższej rodzinie załatwić swoje spory. Pozbawiony sztyletów i części krwi mężczyzna w czarno-fioletowym płaszczu nadal próbował jakoś walczyć, szarpnął się, co poskutkowało powaleniem go na ziemię. Któryś z napastników wbił kły w jego łydkę. Przywalił temu, który do ssał się do jego ramienia. Wampir puścił go wydając z siebie cichy jęk.

-        Hymm... - to był jej głos, a raczej urwany oddech.

Zdołał spojrzeć w jej stronę i zobaczył miecz rudego wampira … wystający z jej pleców, opadła na kolana. Łowca wyciągnął w jej stronę dłoń, jakby chciał ją dotknąć.

-        Yizu.. - wysapał.

Tuż przed tym jak kolejny przeciwnik rzucił się z kłami na wyciągniętą rękę, zobaczył czerwono czarne, z braku lepszego określenia, światło otaczające ostrze, lub też wypływające z rany, nie był w stanie określić. Sekundę później poczuł ostry ból w boku i zapadła ciemność.

Xxx

Coś nim szarpnęło.

-        Powiedz mi swoje imię – rzekł władczy podwójny głos – a ty przynieś wody – rozkazała komuś -  przydaj się na coś!

Z trudem otworzył oczy i skupił na niej wzrok. Anielica. Miała twarz Yizu, ale mogło mu się tylko zdawać, bo na tym kończyły się podobieństwa. Jej grzywka była czerwona, a oczy? Bez źrenic i tęczówek, zalane były krwią. Nosiła zbroje, srebrną zbroje, która chyba lekko połyskiwała.

-        Jesteś... - wykrztusił - … aniołem śmierci?

-        Wyjaw mi swoje imię!

Miała... skrzydła, czy tez raczej sugestię skrzydeł w kolorze nocy. Umarł był tego pewien. Jednak, jeśli czarno-skrzydła anielica była śmiercią, dlaczego prosiła go o wyjawienie imienia?

-        Łowcy nie... - zaczął z trudem.

-        Do cholery! Powiedz po prostu to imię! - krzyknęła

Ten głos, władczy głos bogini śmierci. Nie mógł się sprzeciwić. Uśmiechnął się lekko. To nie była Yizu, to była anielica, strażniczka duszy, która na domiar tego nie znała jego imienia. Co Arzin mówił o aniołach?

-        Shiro – wyszeptał w końcu.

Jej oblicze złagodniało, właściwie to się chyba uśmiechnęła. Pochyliła się nad nim, poczuł jej chłodne wargi na swoich ustach. Wraz z tym pocałunkiem do jego ciała napłynęło przyjemne ciepło. Umarłem, pomyślał ze spokojem i zatopił się w błogiej, miękkiej ciemności.